تحلیل سیاست و  سیاست‌گذاری عمومی

#واژه‌گزيني

معادل مناسب براي coping policy and adaptive policy ؟

معادل مناسب براي coping strategies ؟

در متون فارسی، به‌‌جز کسانی که در ترجمه احتیاط کرده و اصطلاح «راهبردهای کوپینگ» را استفاده کرده­ اند، برخی هم واژه «راهبردهای مقابله‌­ای» را معادل گرفته‌­اند که ترجمه دقیقی نیست به‌خصوص برای متون سياستگذاري. از طرفی، پیداکردن معادل مناسب برای این‌گونه واژگان عمیق علمی و درعین‌حال جدید برای ادبیات نوپای سیاست­گذاری عمومی در ایران، آسان نیست.

بار معنایی این مفهوم در متن سیاست­گذاری عمومی، حاکی از نوعی مواجه‌شدن، دست و پنجه نرم كردن و كنار آمدن با مسئله است که همراه با پذیرش واقعیت، مدارا، انعطاف­پذیری،و تطبیق با شرایط در جهت کنترل‌پیداکردن بر شرایط در کوتاه ­مدت است؛ هدف این نوع استراتژی­ها حفظ بقاء است، مثل استراتژي‌هاي «فاصله‌گذاري اجتماعي» و قرنطینه خانگی يا استراتژي خودجوش «در خانه بمانيم» در ايام پاندمي كرونا تا شتاب انتشار ویروس در جامعه گرفته شود و مراکز بهداشتی و درمانی دچار فروپاشی نشود.! يا مثل ارتشی که در مقابل هجوم غافلگیرانه دشمن دست به عقب‌نشینی تاکتیکی می‌­زند تا هم از تلفات بیشتر اجتناب شود و هم به‌اصطلاح «زمین بدهد و زمان بخرد» و سپس برای مرحله مقابله با دشمن آماده شود.

پس، کوپینگ‌کردن، مقابله‌کردن نیست، دفاع‌کردن هم نیست؛ بلکه صرفاً انتخاب­هایی کوتاه ­مدت است که به نیت حفظ بقاء انجام می­‌شود.

شایان ذکر است این اصطلاح که از علوم روانشناختی وارد ادبیات سیاست­گذاری عمومی شده است، در متون روانشناسی هم، اشاره به راهبرد­های تثبیت‌کننده دارد که می­‌تواند به افراد در حفظ سازگاری روانی اجتماعی و مدیریت احساسات دردناکشان در دوره‌­های استرس­‌زا و مواجهه با ضربات روحی، کمک کند؛ این تلاش ­های شناختی و رفتاری برای کاهش و تخفیف شرایط استرس­‌زا و حفظ سلامت عاطفی مؤثر است. یک تمثیل معمول برای معرفی این‌گونه راهبرد­ها هم، اشاره به انتخاب­ها و راهبرد­هایی است که انسان‌هاو جوامع انساني در شرایط مواجهه با مرگ عزیزانشان و شوک­هایی از این دست به کار می­‌گیرند كه هم جنبه دروني رواني دارد و هم جنبه آداب و رسوم فرهنگي.

با این توضیحات، به نظر می­رسد ترجمه کوپینگ به «راهبردهاي كنار آمدن با..» يا بهتر است بگوييم «راهبرد­های انطباقی» مناسب باشد و تا حدود زیادی بتواند از عهده بار معنایی آن برآید؛ بدین‌ترتیب که در ساحت سیاست­گذاری عمومی، علی‌رغم تعهدات شعاری رهبران سیاسی به حل مشکلات بزرگ و نوظهور، در عمل، تمرکز معمول حکومت مدرن بر «انطباق» است و این‌گونه است که در مواجهه با بحران­ها و مسائل پیچیده و احتمال تکرار خطرات و شوک­‌های خطرناک، عمده تمرکز سیاست­گذاری­ها معطوف به تقویت تاب‌­آوری و کسب آمادگی، ایجاد ظرفیت­های سازگاری، فرصت­‌های یادگیری، مدیریت ارزش­های رقابتی، کاهش و مدیریت خطرات آسیب‌­زا و... می‎‌­شود.

این نوع مواجهه انطباقی با مشکلات پیچیده، بزرگ، نهفته و راه­‌حل‌­گریز، انتخاب معقولی برای رهبران و مدیران به نظر می­‌رسند. گرچه، این راهبردها نزد کسانی که حامی تغییرات یکپارچه و انقلابی دگرگون­‌کننده هستند، بسیار حداقلی و محافظه­‌کارانه به نظر می­‍‌رسند اما، عملی‌­بودن آن‌ها به‌صورتی گسترده مشهود است و به‌خوبی با سایر فرآیندهای نوآورانه سازگار می‌­شوند.

در مقام مقایسه با راهبردهای سازگاري Adaptive strategy ، راهبرد‌های انطباقی coping strategies، راهبردهایی کوتاه ­مدت­ و فوری هستند که در پی حفظ بقاء و تاب‌آوردن سیستم در مقابل شوک‌­های خطرناک هستند. تمایزات راهبردهای انطباقی و راهبردهای سازگاری در زیر خلاصه شده است:

توضيحات تكميلي:

تفاوت بین سیاست‌های سازگاری (adaptive) و انطباقي‌ (coping) را می‌توان از طریق تعاریف، ویژگی‌ها و کاربردهای آن‌ها، به‌ویژه در زمینه مدیریت استرس و سازگاری با چالش‌ها، درک کرد.

تعاریف

سیاست انطباقي‌ (Coping Policy): انطباقي به واکنش‌ها و استراتژی‌های فوری اشاره دارد که برای مدیریت و تحمل موقعیت‌های استرس‌زا استفاده می‌شود. این استراتژی‌ها معمولاً واکنشی هستند و بر روی تسکین کوتاه‌مدت استرسورها تمرکز دارند بدون اینکه لزوماً به علل ریشه‌ای آن‌ها پرداخته شود. استراتژی‌های انطباقي‌ای می‌توانند هم عملکردی (سازگار) و هم غیرعملکردی (غیرسازگار) باشند و عمدتاً به مدیریت تأثیرات عاطفی و روانی استرس مربوط می‌شوند.

سیاست سازگاری (Adaptive Policy): استراتژی‌های سازگاری به تغییرات و تعدیلات بلندمدت اشاره دارند که برای پاسخ بهتر به چالش‌های جاری یا پیش‌بینی‌شده انجام می‌شوند. این استراتژی‌ها پیشگیرانه هستند و بر روی راه‌حل‌های پایدار تمرکز دارند که به افزایش تاب‌آوری و بهبود عملکرد کلی در مواجهه با استرسورها کمک می‌کنند. سیاست‌های سازگاری به دنبال تغییر رفتارها و محیط‌ها به گونه‌ای هستند که نتایج بهتری را در طول زمان به همراه داشته باشند.

تفاوت‌های کلیدی

دوره زمانی:

انطباقي: پاسخ‌های کوتاه‌مدت و فوری به استرس.

سازگاری: استراتژی‌های بلندمدت که در طول زمان حفظ می‌شوند.

تمرکز:

انطباقي: معمولاً به سمت بقا و مدیریت استرس‌های موجود متمایل است.

سازگاری: به دنبال تأمین معیشت بلندمدت و کاهش آسیب‌پذیری در برابر استرس‌های آینده است.

فرآیند:

انطباقي: معمولاً تلاشی یک‌باره یا پراکنده است که ممکن است مداوم نباشد.

سازگاری: شامل فرآیندهای مداوم یادگیری، برنامه‌ریزی و تنظیم به شرایط جدید است.

مدیریت منابع:

انطباقي: ممکن است منابع را تخریب کند یا به آسیب‌پذیری‌های بیشتر منجر شود اگر به طور مفرط به آن اتکا شود.

سازگاری: به طور مؤثر و پایدار از منابع استفاده می‌کند و تاب‌آوری را ترویج می‌دهد.

انگیزه:

انطباقي: معمولاً ناشی از بحران‌های فوری و کمبود گزینه‌های دیگر است.

سازگاری: ناشی از دوراندیشی و تمایل به ایجاد گزینه‌های قابل اجرا برای آینده است.

پیامدهای عملی:

درک تفاوت بین استراتژی‌های انطباقي‌ای و سازگاری بسیار مهم است، به‌ویژه در زمینه‌هایی مانند سازگاری با تغییرات آب و هوایی، مدیریت ریسک بلایا و مدیریت استرس شخصی. به عنوان مثال، اتکا به طور کامل به مکانیزم‌های انطباقي‌ای ممکن است تسکین موقتی فراهم کند اما می‌تواند ظرفیت سازگاری آینده را تضعیف کند. در مقابل، استراتژی‌های سازگاری می‌توانند به راه‌حل‌های پایدار و مؤثری منجر شوند که تاب‌آوری را افزایش داده و آسیب‌پذیری در برابر استرسورها را کاهش دهند.